Açıklama

Hegel’in Anahatlarda Ansiklopedik Dizgesi Logos/Us, Doğa ve Tin alanlarının çözümlemesinden oluşur. Us Doğa ve Tin alanlarının arı kavramsal temeli ve tözüdür: Evrensel Kavram Doğa ve Tin alanlarında belirli, tikel ya da reeldir. Uzaysal-zamansal Özdek olarak Doğa Tin alanının öncülü, onun öngereğidir. Ya da, Doğa Tin için özdeksel temeldir ve anlamını, önemini, Ereğini Tinde bulur. Sonsuz, değişmez, saltık, soyut Logos ile ilişki içinde, Doğa ve Tin alanları görüngü, değişim, sonluluk alanlarıdır. Ve eğer sıralama yapmayı seviyorsak, bu alanlar görgül olarak devimsiz ve tinsel olarak dirimsiz Logostan daha yüksek, daha somut, daha içeriklidirler.

Doğa Felsefesi temel olarak görgül bilgiyi kurgul bilgiye, görgül bilimi gerçek bilime yükseltmeyi amaçlar. Bilmemek özsel doğamıza aykırıdır. Görgül bilgi temelinin deneyim üzerine tümevarım olması ölçüsünde tanıtlamasızdır. Kavram bağıntılarından başka birşey olmayan evrensel yasalarını tekil örneklere dayandırarak temellendirir. Bilimi üretebilmek için kavramların mantıksal bağıntıları, olasılıktan daha iyisine gücü yetmeyen o görgül dışsal desteğin tersine, saltık karakterleri içinde saptanmalı, yasaya onu yasa yapan Evrensellik ve Zorunluk belirlenimleri kazandırılmalıdır. Doğa Kavramlarının dizgeselleştirilmesi için Hegel kurgul yöntemi, Kavramın kendi açınımını kullanır. Doğanın her belirleniminde Kavram kendini ve yalnızca kendini bulmalıdır. Bilimin olanağı için Kavram tüm Varlık olmalıdır — ve tüm Varlık Kavram. Bu birlik Felsefi Bilimler Ansiklopedisi’nin öğesidir. Ve Batı düşüncesi bu birliği kavrayarak görgül Bilimin üretimini sürdürmüş, Us Doğaya ve Tin alanına orada kendini bulmak için gitmiş, ve orada kendini bulmuştur. Doğa insan düşüncesine yabancı, kapalı, ilgisiz bir alan değildir. Doğanın kendinde ussallığı, onun insan ussallığı ile örtüşmesi Bilginin olanağıdır: Bilinemez kendinde-şey tasarımı Usu varlığın kendisinden yalıttığı ölçüde Bilimi özneye sınırlar ve onu salt bir fenomenolojiye, görüngünün ‘bilimine’ indirger.

Ekler (Zusätze). Hegel’in Ansiklopedisi’nde ‘anahatlarda’ sunulan metnin kurgul yoğunluğu karşısında, Zusätze ya da Ekler bizi zaman zaman Hegel’in sözel derslerinin atmosferine götüren vazgeçilmez bir yardımcı olarak görünürler. Naturphilosophie için Zusätze Hegel’in öğrencisi Karl Ludwig Michelet tarafından düzenlendi. Michelet Hegel’in toplu yapıtlarının 1847’de yapılan ikinci yayımının düzenleyicisidir. Kullandığı gereç Hegel’in değişik zamanlarda yazdığı kendi notları, ve ayrıca Michelet’in kendisinin ve başka öğrencilerin notlarıdır. Bu durumda Belirtmek gereksizdir ki, Doğa Felsefesi için Ekler kendisi çok iyi bir felsefeci olan Michelet’in özgün bir derlemesi olma özelliğini gösterirler. Gene de, Michelet’in Eklere katkısının düzeyini anlayabilmemizi sağlayacak notların asılları henüz yayımlanmamıştır. (Ansiklopedi’nin üçüncü bölümü olan Tin Felsefesi için Zusätze yine Hegel’in öğrencisi olan Boumann tarafından, ve Küçük Mantık olarak bilinen birinci bölümü için Leopold von Henning tarafından derlendi.) Doğa Felsefesi’ne Ekler için kaynaklar, daha ayrıntılı olarak, Hegel’in 1805-6 yıllarında Jena’da, 1818 yazında Heidelberg’de, ve 1819-20, 1821-2, 1823-4, 1825-6, 1828 ve 1830’da konu üzerine verdiği sekiz ‘kurs’ ile bağıntılı yazılardır.